Tempèsta

Cristina

La vila  s’estira entre las sèrras  lo palle solelh d’ivèrn i pòrta pas gaire de clarum, sembla dormir.  Amont  trapi la rota que trasteja de vilatges en vilatjòts entre prats e bòsques. Passi un viratge grand, i vesi  pas mai, ventòrlas, lavacis tomban sus la veitura...
 
Non! Soi completament banhada, lo vent m’escampa d’un costat, de l’autre una tempèsta terrible s’enràbia. Lo camin pichòt se vei tan pauc, ensagi d’avançar mas las borrascas me menan enrè, dins la nuèit e lo freg mos pès son pesucs. Sembla un cachavièlha. Vesi d’ombras, las coneissi, mas qualas son? De còps ma pichona man s’estira cap a una ombra grandassa mas pòdi pas l’arrapar.  Apèli, degun respond, de monde se crosan. Qualque còp quicòm o qualqu’un me buta, tombi me torni levar. Vesi l’ombra granda s’arrestar, se tornar cap a ieu, m’espèra! Non! Benlèu voliá solament tornar trapar son buf, sembla fòrça cargada, torna prene lo camin. Lo bruch sembla rugiments de bèstias fèras. Lo còr dolent, a cada pas pensi m’afalhocar. Sabi pas dempuèi quand aquò dura, me sovenissi pas de la debuta, sembla èsser sens fin. Ont soi, de qué fau aicí?  La rota contunha, lo maissant temps tanben, puèi l’òme vira, pren un autre camin e se’n va sense dire ren sens se tornar, lo seguissi pas.
 
Pausi un ramelet de flors sul cròs, tot es silenciós, lo solelh es a me rescalfat l’esquina, Al costat del cementèri, vesi lo cloquièr de la gleisòta,: “Vesètz, soi tornada”
 
Agachi cap a la dralha que mena a la molina, al fons quicòm bolega, bèstias? Non! Son de mond qu’espèran, de qu’espèran? Un òme  lèva doçament lo braç e me fa signe de la man. 
 
Tot  me torna, la memòria del camin, lo maissant temps. Mas aquò, èra.
 
“Al reveire, papà”