Serraco

Quora èra en companhia, embarnissava son monde. L’emblescava emb gaubi per arribar sovent monte voliá. E virava tot per eu.
Refusava jamai una inauguracien qu’èra un ventre long. Valiá mièlhs lo cargar que l’emplir.
Chin can pof, pòf ailà. Tot li passava, a la basta que sigue.
Aürosament que sa maire li donava de boitatges a costat coma va diiá.
A la longa, li èra de qué aver lo lordüi.
E dificil de se’n depegar.
Un còup, voliáu plorar, lo rire m’escapava.
Arrestava jamai de se plànher de sa calinhaira. Absenta. Es ela que menava l’argent a maion! Eu, diiá d’un eretatge. Que tocariá un jorn.
Un jorn de marrida inspiracien, aviam acceptat de se passejar ensèm, emb son chin “Esquicha bonheta”. Aviá plaugut e aqueu chin de caissa se rotlèt dins la pauta. Puèi vai ti saupre perqué, corrèt devèrs ieu.
Gamabòia, se prenguèt un pelon. E arrestèt sa corsa sus ieu, en mi metre de terra banhada sus lei braias. Li auriáu mes un barcèu.
Èri renoira. Qué barraca, qué finfòrnia. Se’n trufava. E eu faiá coma se de ren non èra.
Tua crestian!
Lo sèr arribava. “Un gostaron” diguèt. “Laugier... ensalada?”
De fach, que d’ala. Per lo sopar, eriam una man davans e una man darrièra. Deguèri préner la veitura. Bostiguèri dins una botiga per querre de qué.
Avèm manjat coma avèm poscut dins lo frei. Lei bomians aurián agut de pena per nautrei.
Èri luenh d’èstre bodinfle.
Après manjar, èra en mòde ramena cogorda.
M’ensucava emb sei teorias. Nos escotava jamai. Auriam dich lei badaus.
Creguèri d’aguer la gauna blanca. Voliá mi far passar per un colhon.
 
Aviam costuma de lo trobar davans lo magasin. Un temps, plus ren. Un sèr, lo vendeire mi diguèt qu’èra partit. Aviá donat un còup de rabatin a sa calinhaira, cremat tot l’ostau. Adieu. N’avèm plus jamai auvit parlar.