Se deviá engimbrar una dedicaça dins una librariá del centre vièlh de Montpelhièr: i anèri. Un jornalista neerlandés, Olivier Van Beemen, presentava son libre: “Heineken en Afrique”.
 D’en primièr, una consultanta en braçariá dobriguèt la sesilha; puèi l’autor entemenèt sa conferéncia.
 Amb un montant d’operacions que passa los trenta miliards de dolars, Heineken se faguèt una multinacionala giganta.
 Crompèt un fum de braçariás localas, ja establidas en Africa. Res de novèl: aquí tanben, s’aplica la sola lei d’aram de la concentracion capitalistica. Dins los païses autoritaris, sostendriá de govèrns dictatorials. Quna multinacionala distribuís pas de prebendas als oligarcas que dobrisson las pòrtas a lor negòci?
 Per afortir sa propaganda, logariá, coma demostrairas, de joventas atrasentas; a mai las butariá al gorrinitge. Ça que la, se sap qu’en Africa la bièrra se beu sovent suls lòcs de fringatge.
L’autor mandèt son manuscrit a l’entrepresa que, coma se podiá preveire, se refusèt a tot comentari.
 Seguiguèt una discutida e intervenguèri:
“Per son mestièr, un emplagat de Heineken, En Sèrgi Labatut, vistalhèt força païses entre los qu’avètz mençonats. Fintèt l’environa, rescontrèt de monde, analisèt las situacions. De sas impressions, ne faguèt un libre pivelaire: Cronicas de viatge. L’escriguèt en occitan.”

 Silenci! Legiguèri qualques risolets suls pòts.
 La consultanta en braçariá tornèt prene la paraula:
“Foguèt revirat en francés aquel libre?” Un brieuc trufarèl respondèri:
“Cresi pas. Per vosaus, seriá una escasença de descobrir la lenga e la literatura d’òc.”

 Aprèp lo rescontre, m’adreicèri a la gerenta:
“Ieu tanben ai escrich: publiquèri dos recuèlhs de contes occitans. Acceptariatz benlèu que ne parlèsse en çò vòstre?”

 Sens tròp de suspresa ausiguèri la retorica costumièra:
“Semblariá que vòstres escriches dintrèsson pas dins la linha editoriala de nòstra librariá.”

 I aviá pas res a ajustar: me revirèri e me n’anèri.