Lo Dodon Petarèla

André Clément

O cal dire, espeliguèri a la vida amb un dodon petarèla. Es a el que parlèri en primièr. Puèi al papà, a la mamà, a la mameta, al papeta e a tota la familheta. Grandet, la faguèri rondinar, ma petarèla dins tot lo vilatge. Mas èri pas solet. D’aquel temps, dins mon canton, totas e totes naissián amb un dodon petarèla. E sus la plaça, plaser prenián a far bronzinar nòstras motòs, joves, vièlhs, femnas, òmes. Vengut bèls, volguèrem sortir amb nòstras petarèlas e endralhar las rotas e las autòrotas grandas de la vida, de la vida vidanta. Posquèrem pas ne prene unaò sola. Totas nos foguèron tancadas. A fòrça de virar e de revirar a l’entorn dels vira-colhons de mon vilatge n’aguèri mon confle. Del còp, dintrèri ma polida motò al garatge. E la sortiguèri pas pus ! De còps, m’arriba de l’analisar pèça per pèça, de la demontar e puèi de la tornar montar. Coma l’aimi totjorn tant i passi sovent la pelha per ne tirar la polsa e la far lusir. Puèi, per plaser, l’encambi, la demarri. Fau bronzinar lo motur mas avançi pas. Demòra al punt mòrt. De còps, aluqui lo fare, per far un trauc de lum dins lo negre. Es que los autres petarelaires fan coma ieu ? O sabi pas que de petarèla se n’en parla pas gaire a l’ora d’ara! Sabi solament que n’i a que las an oblidadas al pus prigond de lor cava. I se rovilhan. Ben segur, legeira e legeire, tot ligam entre la situacion de l’occitan e la motò seriá idèa manvenguda e malonèsta !