Reviscolada

Cercaval

Quand ça que la nos poguèrem potonar tornarmai a bèl èime, tirèrem la bobineta e faguèrem los comptes, plan comptats e debatuts coma se deu.

Primièr, los responsables (irresponsables ?) de la catastròfa màger viscuda, los campions del cordèl, las grandas fortunas tan promptas a desforrelar lo chequièr per la bona causa, los accionaris divèrses e desvariats, tot aquel mond foguèt convidat a trabalhar per d’òbras d’utilitat publica.

Puèi se dobriguèron de talhièrs per soscar a la situacion nòva. Demest los professionals que s’acampèron, de psichològues se botèron a cercar çò que fasiá mestièr. Se mainèron que, un còp las demandas primàrias satisfaitas, las gents reclamavan de... sòmis. Non pas de polidas promessas politicas pas tengudas non, mas de vertadièrs sòmis positius, censat d’utopias. E d’aquelas utopias se ne volián estudiar las possibilitats de concretizacion pel ben commun de tota la societat. S’organizèron de concorses de sòmis. Lo succès ne foguèt gigantàs : un fum de candidats se ronçavan de pertot qu’èra un trabalh sens tròp de cansièra e que valorizava fòrça la creativitat de cadun. Plan segur, las cachavièlhas èran fòrabandidas.

La sciéncia-ficcion foguèt tanben a l’onor amb totjorn la tòca d’una realizacion potenciala per melhorar la destinada de l’umanitat.

Los qu’aguèron qualques dificultats foguèron los escobilhaires que patiguèron per desbarrassar totes los pòstes de television daissats davant los ostals. Qu’ara lo mond se recampavan tornarmai dins de velhadas animadas per de jòcs o de contes. E atal la literatura occitana tornèt grelhar que los contes i ocupan una plaça bèla.

Se parlèt quitament de biodiversitat linguistica. Ara la mòda èra de se virar cap als parlars d’autres còps : lo gascon en Gasconha, lo lengadocian en Lengadòc, lo provençal en Provença, lo lombard en Lombardía, etc.

Es atal que l’occitan se reviscolèt bravament e tornèt enfin prene la plaça que s’èra perduda.