La Marià
Maria-Elèna Cabròl
La Marià nasquèt mai d’un còp.
Un primièr còp dins Aude, al sècle passat, dins son país de vent, de cipressièrs e de vinhas.
E tre la debuta, pausèt de problèmas a sos paires que l’esperavan dos meses pus tard. Contunhèt de los estonar : caminèt a 10 meses mas parlèt coma cal a 7 ans ! Uèi, passariá dins las mans d’ortòfonistas, de metges pel cap, auriá un fum d’ajudas. Dins son vilatjòt, la regenta diguèt qu’èra pas pèca e que parlariá melhor pus tard. E aviá rason.
La Marià s’enamorèt mai d’un còp. Non, non, s’agís pas d’òmes, qu’aquò es personal e avètz pas besonh de ba saber tot. Sèm dins « Minutinas » e non dins « Vaquí ». S’enamorèt de sos países, Aude e Tarn, de la montanha negra que caliá traversar per anar d’un a l’autre, d’espeleologia, de teatre, de cant, d’istòrias… Son d’amors que demòran.
La Marià moriguèt ja mai d’un còp. Quand li calguèt quitar son vilatge, quand d’amics e d’amigas la daissèron, quand sos enfants, « tròp lèu venguts grands » partiguèron. Fins a, ressuscitèt.
Es atal que uèi, vos pòt contar d'istòrias.