Un Pet tarrible !

"Lenha, noses e cerièras, las cal tirar de las aurièras". E òc, l'adagi mòstra que se'n pana causas dins nòstra campanha mas raubar lenha es un "dreit de fogatge" que d'unes s'autrejan dempuèi segles e segles. 

 

Aquò rai, mas que la lenha… la se cal ganhar ! Óm i susa mès qu'òm se calfa. Sustot qu'a l'epòca que vos parli, s'i trimava a còps de pigassa, de punhal, de torradora… Un peta-esquina  que vos fasiá boçut abans d'èsser vièlh. Encara que la podra negra comencèsse de remplaçar cunhs, borra e susors. Un trauc vironat, un culherat de podra al fons, un bon pam de meca, tèrra mòlha plan cunhada per estancar, un briquet per alucar la meca e le temps de s'abrigar pro luènh, un pet tarrible asclava en tròces e bocins las troncas las mès gròssas e noseludas.

 

Un ser, per un ivernàs coma se'n vira pas mès, le monde s'arrucavan a l'entorn d'un brave fuòc. La preciosa lenha, panada o non, cremava dins las chiminèas. Le regent del vilatge de Gaudiès, Bertomiu Maureta, fasiá velhada tot sol o gaireben… la bòna Guilhaumeta s'acuferava endacòm mès e le gat roncava al canton. Un tipe intelligent, cultivat e rusat aquel Maureta, tot le monde ac reconeguiá… Normal èra regent. Deviá ésser cap a mièg velhada, o s'èra pas n'èra pròche, un pet tarriple restronhisquèc dins le vilatge que ne tremolèc. Sul pic, le gat se despertèc e Guilhaumeta tant espantada que curiosa, sortisquèc sus la plaça per véser çò que se passava. Ne tornèc estabosida :

 

" - Bodiu, i a quicòm qu'a petat ençò dels Matas, an le fuòc a la chiminéa, an tot alandat e son totes defòra !

- A, ça ditz tranquillament le Bertomiu, ara sabi qui se servís a mon lenhièr."