Tot Gos que Pissa

Alan Vidal

Còsta la becada abenada, le cambajon ja entemenat penjava al saumièr just ensús de la taula de manjar, dins la cosina. Res de pus aisit per que cadun ataulat, a la debuta del repais, d'un còp de cotèla, se'n talhone una lisca. Cèrtas òc… mas aisit tanben pels gosses qu'a l'epòca que vos parli s'i vesiá las costèlas per dire que la mangisca les estofava pas.

D'un saut del banc sus la taula, baste que siaga pro granda, la bestiassa podiá tastar al cambajon.

Se trapèc polida escasença ; la pòrta daissada dubèrta, les òmes molzián, la mèstra amassava pòrets al òrt… e le gossàs del vesin, un faron atalentat n'aprofitéc per se servir.

D'una mossegada, sos cròcs transforèron la carn duscas l'òs, la codena tenguèc còp, la ficèla tanben mas la punta se torcisquèc o s'arrinquèc (òm sap pas tròp). E le lairon de s'escapar, le cambajon e la ficèla entre las maissèlas, per s'amagar al darrèr d'una espessa barralha d'espinasses. Per apaisar sa talent curèc l'òs duscas al blanc, i daissèc pas solament ni nèrvi, ni mesolh, ni cartilatge.

Malgrat qu'un autan descabestrat ventèsse le país, le gos afartat e son pastre delarguèron le tropèl. Le paure gos! La sal del cambajon li envaïssiá le còs, una set d'infèrn l'escanava ; eissecava les chaucasses, lepava le mendre banhat e deguèc s'abeurar a una clòta que le nivèl baissèc.

​

De tot çò qu'aviá bevut, lèu una pissèra a esperecar botiòla, li sarrèc las tripas. Cerquèc un endreit al reçès e per astre avisèc la paret tant nautassa qu'estreita d'un òrt vesin. De tant que pissèc, la fondacion venguèc mòlha e una ventòria colquèc la paret. Le paure gos que se solaçava fusquèc esclafat e mai enterrat !

Desempuèi, ac podètz verificar, les gosses que pissan lèvan la pata per, òm sap pas jamès, tenir la paret!