Alan Vidal

Le paure Firmin naissèc pas jos un bon astre mas puslèu jol signe de la consanguinitat. Tan val dire que teniá pas lum de pertot. Son avenidor éra ja tot traçat ; quand l'Andrenon, l'actual pepiòt del vilatge se moririá, es le Firmin qu'auriá la plaça.

​

Les parents çaquelà éran aluserpits e brica dins la parentat ; alavetz se pensava a l'oncle Janon dit Traucabufas… A l'epòca que vos parli, aquelas causas se pensavan e se'n parlava pas ; mas sabètz, d'unes parlan en pensant! Tot pichon, le Firmin èra tan polit e manhagon que li diguèron Minon e lèu le cridèron Minon-Minon !

Per las velhadas, la familha se recantonava al canton, les charraires charravan, las brocairas brocavan, les que sabian legir o que ne fasián mina legissián un vièlh jornal e le Minon jogava amb le gaton. Talament qu'un ser, a fòrça de se fèr embarranar, le gaton graufinhèc, las arpas raièron al roge la pèl tendra. Le gafet piulava, bramava, plorava, tanben sa maire per le consolar li balhèc una carta de bona annada.

​

S'ètz pas de la darrièra gatonada, vos'n sovenètz de segur d'aquelas cartas de vòts, que s'enviava pel primièr de l'an. Representavan sovent un païsatge d'ivèrn amb d'aibres e tets cubèrts de glaç que res que d'ac gaitar vos portava pèl de galina. E mai aquel glaç beluguejava, ja qu'i empegavan gruns lusents, de non sai qué. Baste que la carta se demesisquèsse  e las belugas s'amortavan al fonse de l'envelòppa.

​

Le Minon tant se la badèc aquela carta que ne desbrembèc de caïnar, emai davant aquelas maravilhas, demandèc un gredon en precisant :

"- Es per escriure la carta a l'oncle Janon,

- Mas sabes pas escruire, fasquèc remarcar sa maire.

- Aquò rai, ça diguèc le paire, l'oncle Janon sap pas legir!