Lèu va fèr nuèit. Estabosidas de calor las oelhas avián acaumat tota la vrespada, ara se desgordisson per paisser l'èrba encara verda del prat dessecat.

​

Dins le grand silenci dels campses, breçat pels mossècs qu'arrincan l'èrba, apugat a son bròc, le pastre se bada las oelhas ; per el es un grand plaser. Lèva le cap, al colcant le cèl se chamarra de mila colors roginèlas ; li sembla qu'es polit. Ara se tira le capèl, la frescor del ser reviscòla la natura, le restolh rebat sa vapor dins l'aire infinit, la barralha torna espandir sas fuèlhas ; el tròba que fa bon viure.

​

Le pastre presa aquel moment tant armoniós. Li agradariá d'ac contar, d'ac escriure. Mas cossí fèr ? Les mots li mancan, le paure sap pas solament legir. Aquò rai ja que per ne parlar, caldrià qu'encontrèsse qualqu'un que le volguèsse plan escotar. Serà pas Sacavin qu'a l'ora d'ara dèu èsser ja pintat. Seran pas tanpauc ni son paire, ni sa maire, encara mens sos grands, son totes mòrts. Serà pas la Janeta, tròp acuferada. Serà pas le Paulon le pèc del vilatge. Serà pas… digus. Levat sa gossa e sas oelhas, le pastre es sol.

​

Se solament sabiá jogar de flaüta coma ac fasiá tan polidament la Fròsi, sa vesina. La musica remplacarià les mots. Solament n'a pas jamès agut de flaüta quitament pas un fiulet de sambuc. Alavetz le pastre fiula son contentament, fiula qué que siá, tot çò que s'engulha entre sos pòts. Aquò rai, pas degun l'ausís ni l'escota e las oelhas… elas se'n foten plan mal.

Un clar de luna comença a esclairar l'escurina que nèga la plana, una estela nais ailà al pè del cèl. Es ora de dintrar, d'embarrar, de sopar e de se colcar, sens parlar, sens fiular, amb la nuèit coma sola companha.