Lo Vesin de Pompidor

la Marià

Ai 19 ans de temps, soi en estagi dins una escòla. Amb una autra Normaliana, Jo, loguèrem caduna una cambra dins un ostal particular : sul meteis pompidor, una Anglesa e un jove. Lo loguièr es moderat, la sala de banh es comuna. Nos en contentam.

Nos endevenèm còpsec amb los autres. L’Anglesa se revela risolièra, Jo amusanta e lo jove, esportiu. Exisbís sa tenguda de judò. Lo remiram.

Un dimenge de ser, dintri soleta. Jo, l’Anglesa, los proprietaris son absents. Pas lo judocà. Lo saludi sul pompidor, vau dins ma cambra, recapti mos afars, passi dins la sala de banh. Quand sortissi, lo judocà es a la pòrta. Barra lo passatge. Subte, salta sus ieu, aganta bruscament mon sèxe. Una descarga electrica me traversa. Brami. S’afòla, essaja de me far calar. Mossegui malament la man que voldriá manténer coma un badalhon sus ma boca. Abocini son det gròs. Acostumada dempuèi l’ enfáncia a luchar contra de dròlles, sabi far mal. Fòrça mal. Fugís, tenent sa man ensagnosida, me tanqui dins ma cambra. De trembloments m’ofegan. Demòri dins l’escurina, espaventada. Me torni vestir, cerqui mon saquet de man. Escoti. Es sortit ? S’amaga dins la sornura ? Pas cap de bruch. Impossible de dormir dins aquel ostal. M’engulhi sul pompador, sens alumbrar lo lum, davali l’escalièr. Defòra ! L’aire fresc me reviscola, corri dins la carrièra.

Una ostalariá. Salvada ! Logui una cambra, m’afondi. M’endormissi.

Lo lendeman, agachi l’arribada de Jo, l’aculhi en cridant. Assabentats, los proprietaris minimizan l’afar, vòlon pas prene d’iniciativa.

Urosament, lo judocà a desaparegut. Pas cap de traças. Pas cap de novèlas. Sosqui amb contentament a sa man nafrada.

Per un còp, mas dents òrras, mas palas coma las sonan amb delicadesa ma familha, me serviguèron !