La Mariòta

- Estaca lo pè.

- Fau primièr un nosèl a l’entorn del genolh. As capitat, pels braces e las mans ?

- Òc. Tanben ai trobat lo biais de far virar lo cap.

- Sembla viva.

- Li manca sonque la paraula.

- Perfièch ! Començam.

Amagada dins l’escurina, descobrissi l’estranha ceremonia que jògan mon oncle e ma tanta. Ignoravi lors capacitats per manipular un còs inèrt. Animan una dança que contrafait passes lents puèi rapids. Fan virar lo cap. La mariòta obesís, visita las prigondors d’un univèrs novèl. Ma tanta, amb un fial, soslèva un braç. Un adieu ? Tiba lo ligam del genolh esquèrra. Mon oncle bolega l’autra man, desenclava lo genolh dreit. Soi estabosida : aquels dos vièlhs son capables d’accionar la massa colcada sul lèit ? S’afanan, parlotejan puèi psalmejan una melopèa lanhosa. Los dos oficiants son afibulats de tògas satinadas. Son supèrbs, majestuoses. De costuma, repapian lors istòrias de guèrra, desgrunan lors sempiternals remembres, lors incessantas leiçons de prudéncia que m’alassan. Ara, subrepassan la beutat dels druidas d’un còp èra. De quina vida misteriosa me privèron ? Perqué aquel rite nueitenc al qual assistissi gràcias a mas insomnias ?

- Atencion, es lo passatge. Adieu, Anna.

- Adieu, Annà.

Destacan los ligams dels membres, s’alunhan, corbats, insignificants duscas a lor cambra.
Ma nuèit es agitada. Me desrevelhi mai d’un còp. Somièri ? Èra una cachavièlha ?

Lo lendeman, risqui una allusion.

- Se ditz que dins cèrts cantons de la Montanha Negra se practican rites de passatges de la vida cap a la mòrt. Qu’adobaires manipulan los còsses coma per los guidar cap al delà. Ne’n avètz ausit parlar ?

- Ni mai s’agachan pas :

- Quinas sornetas !

- Faribòlas. Manja, que nos cal partir per enterrar ta paura cosina Annà.