La reala Habana

9 oras del matin, sala d’espèra de El Telegrafo. Davalam de las cambras. Sietat dins un Seti-Club (estil annadas seissantas pulèu que cinquantas), nos espèra lo Règis, lo nòste amic cuban. Per carrièra, nos sauta al nas sul pic las essencias de gasolina. De segur, pas lo quite carburant que en çò nòstre, e puèi, d’unas Chevrolet, Pontiac,... D’americanas de’n pertot. Una grisassa nos espèra amb lo menaire. Es partit per la vesita amb los dos guides.

         "Eh ! Los franceses ! Per debutar, anam descobrir La Reala Habana." Pas la dels reportatges.

         Sols mots escambiats per la mieja orada de rota. Arribam cap a la marina, a l’entorn d’un quinzenat de quilomètres del centre. Aquí, jos los uèlhs d’unes bateus, grands e blancs. Borgeses. Una cinquantena al mens.

         "Sèm pas aquí per veire tot aquò. I a ja Monegue." E hòp ! En veitura per una mièja oradas de mai.

Aqueste còp es pas la mesma !!! Arribèm sus una dralha, e òc, una vertaidèra, sonque de terra. E mai en penta. De cada part d’ostalòts faches de bricas e de bròcas, plancas, telas,... un pauc de tot. A la mitat de la carrièra, a man esquèrra, un comptador de fustas. Nos parcam a costat.

         "Eh ! Los franceses ! Mèfi per las vòstras barrigas. Es luènh d’èsser aseptizat coma en çò vòstre." De comandar un juc d’iranges casero. Al mens, son frescas las iranges. Discutèm un bocin amb los proprietaris. Es lo Règis que paga. Avèm de moneda sonque per las botigas oficialas. Puèi se sarran de nosautres los estatjants del barri de barracas. Per la curiositat. I a mens de polícia que non pas al centre.

         Partissèm. Partetjats per la vesita. Solide son pas totes los toristes que veson La Reala Habana de Régis.