La Paret

Alan Vidal

Per la montanha, al long d'una dralha

Una paret, gaireben una muralha,

Pesuga, autièra, cranament quilhada,

Mòstra les segles de sa vida passada.

Margada de lausas, esfòrces e dolor,

Sens mortièr, mas ligada a la susor

Fòrta e plan cavilhada, ten la faissa

E para del caòs, le camin que baissa.

Ja n'a vist tropèls cad'an amontanhar,

Saumas bastadas duscas le nas reganhar,

Caminar arpalhands, pastres, mendicaires,

Iretges, boemians, romius, presicaires…

Que sonésson los glasses, Nadal o vrèspas

Èra totjorn prèsta a fèr dòl o fèsta.

Monde la seguissián coma la votz del cèl

Qu'anguèsson dançar, pregar, tastar vin novèl…

Les sers de fèsta, quand tomba l'intimitat

Quand amoroses en èrba cèrcan un jaç,

Quantes còps a prèstat son ospitalitat

Per amagar dels badaires, un potonàs.

Vertat que se podiá parlar ne contariá

Bisbilhs, secrets, pachacas e coquinariás.

Entre las pèiras s'i entutan sovenirs

Qu'a jamès degun poiran pas revenir.

Quand las òbras del camp s'esclarissián

Les païsans d'un sol vam, la carissián.

Arrincavan l'èdra, li cunhavan la pèira,

Per qu'atal, al mens, se demorèsse fièra.

Mas ara los valents an fòranisat,

A la granda vila se son totes anats.

Las faissas, d'agram, d'aromècs s'embosigan,

Jol fais de l'oblit, las parets s'ablasigan.

Una rasiga d'un fajàs l'a traucada,

Le lavaç de la nuèit l'a descauçada,

D'una plaga badanta, un lèt cagadís

De fanga pèirosa sul camin s'espandís.

Pas un gat, degun que la venga sostenir

Mercejar, saludar o al mens compatir.

Fa temps que malautejava, ara se morís,

Despeçada, dins la terranha se poirís.

Tot cambiá, pas besonh de revolucion,

Tanplan l'immutable seguís l'evolucion,

La mar s'enauça, la plana negarà,

La montanha s'esquiça, le solelh s'amortarà.

Le temps, las mòdas e las ingratituds

Arasan a bèl talh totas las certituds.

Cadun a sa vida, totes metèissa mòrt,

Es atal, s'i cal fèr e al diable le remòrd.

​

(Imatge : Alina Pallier)