De matin, ai un papier. Instruccions. Ero ren al corrent. Es per encuei d'aquel biais. Sabio a la gròssa, mas ren de mai precís. Ja avio degut demandar per saber de qué s'anava parlar. Mas en detalh, ren. E coma èro sus d'autres pòstes los jorns d'avans... 

Zo. Lo Cap me manda a trabalhar amb una collèga per un atalhier.

Bòn. Cadun s'èra portat volentari per quarque ren. E ieu per un atalhier. Mas ai un autre. Veirem. 

I vau.

La collèga es a adobar. Bonjòrn, va ben, eça. 

Li demando en qué la pòlo ajüar. Ditz qu'es ocupaia. Mas adoba per l'atalhier totun. Espero un pauc. Qué faire. 

 

Bòn.

Mas lo monde arriba. Tòrno demandar. Me ditz: Sio còntra l'assistanat. Va demandar al cap. 

Respòndo que sio ja anat lo veire, i èra ren d'aquela passa. 

S'enerva. Bracea e tot. Desagradiva de mai en mai. Degun l'arrèsta. 

E me peta: Òu, mas per cu te pilhes ? Sès en mòde princessa !? Sio coma tu. Sèm egals, non ? Perqué la pilhes auta ? Veno per t'ajüar, me sembla normal de te demandar s'as besonh d'ajüa, mas se ne'n vòles ren...

 

Espero en cercar que faire. Una collèga arriba. 

Me demanda: que cal far ? 

Li dio: Sabo ren encara, mas non anar li demandar a ela. 

 

E te vaicí l'autra que me ditz: Vas ren començar de me caufar tu ! 

 

Alora, bèla: M'as gonflat, e me parles mal de lònga. Me'n vau. Desbrolha te alora. 

 

Pauc après, un me ditz: Es coma aquò, es lo sieu estil. 

 

Ve. Taise te e supòrta. O non. 

Pren te una agression a gratis. Simpa lo respècte. 

 

Quarques jorns après, lo mieu nom sus la mieu bóstia èra levat. 

En plaça i peguèro la fòto d'un gròs grafa en occitan amb la crotz occitana que tira la lenga e ditz aquela frasa: Tota lenga es lenga de cultura. Istòria de far mai bèl. Question de respècte.