S'en tornavan

         Èran dos amics. Une Òme e son can.

​

         Sarrats, totjorn, l’un a l’autre. De l’alba al solelh colc ; de la prima a la nèu de l’ivèrn. De l’òrt a la cava, se seguissián ; de las trufas foiradas las fustas per un mòble.

Èran dos amics. Une Òme e son can.

​

Pegats, se’n tornavan de la passejada de l’aprèp-dinnar, cap al vèspre. Tòca-tòca, caminavan dempuèi d’oradas. Pel Causse per las aurelhetas (los camparòls qu’estimi mai), pels bòsques de Palangas per las castanhas, los ceps o las brancas grandas e finas per los rastèls ; o des flors salvajtas. E de temps d’amoras maduras coma cal.

Èran dos amics. Une Òme e son can.

​

Se’n tornavan, amassa. Amb de peissons sortits de l’aiga, al Pont Vièlh, o un mèrle e un conilh que s’èran pengats eles meitesses los pauròts... Fasiá trica traca lo can. Las mans enbàs de l’esquina, tenant la cana, l’Òme. Aceiste tròç de fust, d’un metràs amb una cartocha de fusilh voida quichada d’un costat. O per far durar, saique, que se’n separava pas.

​

Èran dos amics. Une Òme e son can.

​

Puslèu que la cava : La tuta. Endrech ont sa parlava pas gaire ; entre una virada de cinhòla o un tutal de martèl ; o una glopajada de vin roge, dins las falsas botelhas amb d’estelas. E aqueste òrt ! Sietats e espatarrats, a l’ombra d’un pomièr, agachavan las fuèlhas a revèrs.

​

Èran dos amics. Une Òme e son can.

​

Èran somiaires o trabalhaires, soscaires o calinhaires. Se’n tornen aital, ara, dins los sòmis. Coma dos coquinasses, qu’aimavan la vida vidanta del campestre roergat de la val nauta d’Avairon de las annadas uèchantas.