la Marià

- Avança. Vèni aicí.

​

La Regenta demòra immobila, quilhada sus son empont. Retenèm nòstra alenada. Esperam.

Del fons de la sala , l’interpelada avança dapasset. Toda grisa. Gonela, camisa, pul gris. Tremoli.

La Mèstra es coneguda per la rudesa de sos castigaments. Son unifòrme negre me tetanisa.

Vissada sus ma cadièra, agachi pas la dròlla que camina lo long de l’alèa. Pul, camisa, gonela gris.

Una mirgueta. Camina, decidida, los uèlhs fixats dins los uèlhs de la Mèstra, al delà de nosautras.

Ai l’esquina dreita, las mans sul burèu. An l’esquina dreita, las mans sul burèus vint-e-cinq escolanas.

A l’atenda. Crènhon lo tron. Sus l’empont, l’ Autoritat, segura de son equitat, espèra.

L’enfant avança. Grisa la gonela, grisa la camisa, gris lo pul. Decidida. Autiva. Patissi de sos vestits grises. L’arbora cranament, aquel gris, aquela tela solida que tanben abilha doas autras dròlletas. Me lifa en passant, sentissi son amaresa. La remiri. E se me levavi ? Se l’acompanhavi ? Avançariái, ieu tanben, drapada dins la meteissa fiertat. Mos vestits son clars, plan colorats. Demòri a ma plaça. Las mans sul burèu, l’esquina plan dreita. La mirgueta avança, passa ma rengada, se quilha cara a la Mèstra.

​

Lentament, la Mèstra sosleva la gonela. L’esquina plan dreita, las mans sul burèu, immobilizadas,  vesèm de bragas de paura, un pauc tròp bèlas. La Mèstra soslèva la gonela lentament, agafa sa longa règla plata, l’aplica violentament sus las patèrlas de l’insomesa. Clacament. Un tust.

​

- Torna a ta plaça.

​

L’enfant obesís, los uèlhs secs, durs. Me crosa. Durs, secs, sos uèlhs. La fixi intensament. Las mans sul burèu, l’esquina plegada.  Ba sabi.  Porta l’uniforme gris, coma doas autras mirguetas dins la classa. An pas de Mamà per las defendre. Portan lo gris de las orfanèlas.