Femna as Dreit a la Paraula
Cercaval
Aquí una question plan espinuda : sabètz perqué las femnas aiman de charrar ? (Me vau far esturrassar, mas cal legir dusca a la fin).
L’ipotèsi, la vos vau vendre coma l’ai comprada, pas mai.
Aquò’s un mètge qu’o me contèt l’afar. Vertat qu’es un òme...
Segon el, aquò vendriá de l’epòca preïstorica. Pels arqueològues qu’estudièron la vida dels nòstres aujòls d’un temps reculat, los òmes anavan a la caça, mentre que las femnas demoravan soletas entre elas dins la cauna per cosinejar e s’ocupar dels mainatges. E del temps, solide, parlavan. Atal, finiguèron per préner la costuma de parlar de longa tota la jornada.
Al contrari, a l’espèra, los òmes espiavan d’escondon en gaitant la salvatgina. Pas question de menar brut. Pas question de levar lenga. Ne quincavan pas una.
Aquel temps que vos parli ten mai de nonanta del cent dins l’istòria de l’umanitat. Alara, d’unes dison que se calriá pas estonar de ne demorèsse quicòm encara uèi !
Coma pròba d’aquela explicacion, lo mètge afortís que, en agachant l’I.R.M. de la boita craniana dels umans, en çò dels òmes lo centre de la paraula pren solament la plaça d’una pèça de dos euros, alara que per las femnas, de neurònas parlaires n’i a de pertot...
Mas esperatz un pauc, la me getètz pas encara la pèira. Dins un article de Jornalet se pòt legir :
« La descobèrta de la sepultura d’una femna caçaira que visquèt en Peró fa 9000 ans [...] demostrèt que las femnas formavan almens entre lo 30% e lo 50% dels individús que participavan als grops de caça de grands mamifèrs d’aquela epòca.»
Una informacion que basta per desmargar l’argumentacion precedenta, contradire aquela vièlha luna, aquel ponciu machista e restablir una realitat que, fin finala, deuriá uèi far consensus.