La Gota (1)

Siái nascuda endacòm mai. Me remembi pas pus ont nimai quora. Tombèri sus un pic, fa un briu ja. Èra una segonda naissença, o una tresena, o ... Sabi pas tanpauc. Saique un fum. Tornèri trovar d’amigas que tombèron quasi al meteis moment. Totas gaujosas, plenas de vam e frescas coma la nèu. Sèm sòrres, saique. Nascudas de la quite mar, del quite nivol. Saique perque se’n remenbran pas tanpauc las amigas. Mas nos revertam fòrça.

Donc tombèri sus un pic, un puèch puslèu, redond e vielh, vèrt e un briconèl en penta son planastelòt daissat. M’esclafèri, m’aplatiguèri, puèi trovèri un camin finguet entre doas pèiras, a travèrs las èrbas e la èrra, las rasigas e los sediments. Un caminòl de se bastir. Èra pas una evidénçia a la debuta.

Davalèri prigond dins la Tèrra, cap a un estranh estang, escur e glaçat, fastiguament tranquille. N’èra pas atirant aquel avenc. Tant negre. Urosament èri pas soleta. Lo bonastre. Un faís d’amigas arribavan de longa, coma un formiguièr que mudariá. Una après l’autra, en rengueta, sàvias.

Èri tranquillòta dempuèi d’unas jornadas. Tot d’un còp, me faguèri pompejar al pus fons del estang. E vira que viraràs, viste, a la galaupada. Una davalada granda. Puèi aspirada un còp de mai dins un tunèl sens fin. Cresquèt subte la velocitat, encara. Una acceleracion e a l’encòp de la lutz, de l’aire cande que se mesclava a nosautras. Perdèri lo contacte amb las amigas un temps. M’esclafèri per lo segond còp. Mens dur que lo passat. Tombèri sus d’autras, pesugament cèrtas, mas amb la doçor, l’amortiment de las mieunas congenèras.

Tornèri prene lo mieu camin amb d’amigas novèlas, vengudas d’ont sap pas. Èra un caminòt que serpentejava lo long d’una penta, un rajadis discrèt e de contunha, entre las rocas per debutar puèi amb de mai en mai d’aubres en seguida. Encontravi trochas e peisses blancs...