La Gota (2)

Après un parelh de jorns d’aquela bèla e lenta passejada, un matin... Lo silenci. Pas qu’el, e lo cant, las fiuladas dels aucèls amb lors colors tal un arcolan dins una mar verda. Viatjavèm totjorn amb lo nòstre estrambòd primitiu. E cressiá, cressiá lo camin de contunha. De temps i aguèt de camins de mai que nos rejonhiàn, veniàn d’aicí d’ailà, un còp a man drecha, l’autre a man esquèra. Fasiá lo camin mai grossàs, mai prigond e mai impersonal, de segur. Un viatge long. Un viatge variat e confortable. Tostemps d’unes aubres. Casses e fraisses, pibols e sauses, e tant e mai d’essençias de mai. E d’amorièrs, d’unas fruchas. Mas en delà de pradas verdas e floridas que s’espandissián fins a l’asuèlh, entre blau e blanc. Ne’n vesiái pas pus las broas del caminàs. Luènh, fòça luènh de tot. Dins las pradas, de còps, cabròls e singlars, conhils e rats, fasián l’animacion , l’espectacle. Nos regaudissián.

Perduda e esconduda dins aquela molonada, agachavi pas que davans, dins lo sens de la penta, dins lo sens del viatge, inevitable. De tot biais, pas cap de mejan de far la vòlta. Sonque seguir lo moviment. Tot d’un còp, pas pus de broa. Sonque d’amigas de’n pertot. Ennaut, enbás, a mon entorn. Pertot vos disi. D’unas estranhas amb lo gost de la sal. Levat aquò, coma ieu. Immensitat. Imensitat indescriptibla. Mas me semblavi acostumada a aquel monde blau escur, silenciós e cofle de vida. Coma a l’ostal. Coma dins la mar. La maire.

Comencèri, alara, un cicle novèl, una vida novèla, per ieu. Un naissença de mai. D’unes jorns e nuèchs de seguir Luna e Solelh. Un viatge de mai de complir, coma lo passat, coma lo que vendrà.