La Gonèla

Ai uèit o nòu ans de temps. Sèm darrièr l’ostal, dins lo jardin amb ma grand. Totas doas, sèm a legir tèxtes edificants, li agradan fòrça aquelas istòrias que li ensenhèron pendent son enfáncia e somiam d’enfants obesissents, de paires , protectors, coratjoses e de menaças enraiadas. Los gosses, Flip e Flap, tanben escotan, breçats per nòstras voses. Es bèl, facil, rasserugant.

Subte, mon paire arriba. Vent de modernitat, lo ritme s’accelera.Vèni. Es una suspresa. T’espèron. Qui ? Veiràs. Abandoni Bona Mamà, la veitura me pren. Mon paire larga la novèla. Dos enfants, que coneissi pas, nos vòlon porgir, a ma sòrre e ieu, un glacet. Desiran nos acompanhar al cafè vesin per participar an aquel moment escàs. Es plan aimable. Geina immediata. M’enjauri. Asiri la gonèla que pòrti, qu’estimi òrra : bofanta, jaune viu, cordurada per ma maire. Urosament, sabi que ma sòrre es aflibada d’una creacion identica. Los enfants, a lor aise, agradius, m’espèran. Me sabi mal cofada, mal pimpada e, a mon grand desespèr, ma sòrre estrena una polida rauba. Ma maire ne’n vend. Mal cofada, mal pimpada e… fòragetada. Ma sòrre me targa d’un agach victoriós, prèp del mesprètz. Refusi còp sec d’anar manjar lo glacet. Mos paires insistisson pas, me sabon capabla de colèras fulgurantas. Ma maire compren ma vergonha. Amb sas mans expertas, arranga abilament ma gonèla que marca melhor. Tròp tard. Ara, patissi de mon refús estupid. Soi pèca. Me sentissi, sovent me sentirai en marge. Mon paire me torna menar a l’ostal. Qué se passèt ? Bona Mamà essaja de comprene aquel retorn inesperat. Soi livida, embarrada dins mon silenci caparut. Pas res. Mon paire regla la question. Pas cap d’explicacions. Se’n va. Vèni, contunham de legir. Ma grand m’obesís, torna legir d’istòrias qu’an pas pus de sabor.

Lo jardin m’es vengut ostil.