Justin

- Vai t’en jogar de la guitarra endacòm mai.

 Un carpan claca sus la nuca de Justin. La Directritz, grossassa, las popas asondant sus un ventre impausant  me targa malament. Se me podiá tustar coma tusta aquels pichons caracos obligats de venir en classa !

Justin, lo caraco arresta de tamborinejar sus son cartabèl. Es acostumat an aquels escarnis, contunha de cantar dins son cap malgrat la marrida agression de la Directritz.

Jove normaliana, m’engravèri dins aquela escòla mestrejada per doas Viragòs : la Directritz e sa sòrre. Son gloriosas, soscan sonque d’obténer las Palmas Academicas. Las tròbi obscènas. Mespresan ma joventut. Ai pas vint ans e patissi d’aquel primièr estagi. Descobrissi lo racisme, la bestiesa , la marridesa.

Tre qu’arribèri, l’ambient cambièt del tot dins ma classa : es un joiós rambalh. I’a pas de plaça per pintrar sus d’afichas bèlas ? Aquò rai. Pujam los escritòris e nos metèm pel sòl. Quin escandal !

Un jorn, que partissiái amb mos pichons per passejar, un mossur nos interpèla :

 

Obesissi. Es l’inspector. M’ordena :

- Fasètz un cors.

L’agachi, estabosida. S’encanís :

- Una leiçon. Çò que vos agrada.

Me resigni :

- Lectura. Dobrissètz vòstre libre.

Mos pichons s’aplican. Justin tanben prenguèt son libre, essaja de legir.

Aquel òme desconegut me va jutjar. Prepari mas replicas, acostumada a m’aparar. Espèri l’assalida, prèsta per l’afrontament. La senténcia tomba :

- Sabètz, la disciplina, es pas solament per las vièlhas regentas. Mas capitaretz. Los enfants vos aiman. Es evident.

Ma colèra deven emocion. Brave òme. Aquel Inspector tan crentat m’encoratja amb generositat. Me balha qualques conselhs, se’n va.

 

Aprenguèri pus tard que ma sesilha de pintura m’aviá valgut una denóncia e aquela inspeccion de ressebuda. L’Inspector m’aviá defensada mas, tanben, aviá permés a las Viragòs d’obténer lors palmas academicas.