Nòstre Sénher de Pègròs

Maridats desumpuèi annadas, la Marcelina e le Pieron de la bòrda de Petincèla arribavan pas a concéber una progenitura qu'eiritariá e que lor serviriá, per la paga, de baston de vielhessa.

Per tòrcer le maissant sòrt, coma se fasiá a l'epòca, se virèron cap a las tisanas, las potingas de menina, las bruèissas e autres endevinaires. Mas aquelas formulas malescasèron totas.

En darrièr recors, la Marcelina consultèc Nòstre Sénher o pus lèu son representant terrèstre, le rector de Montaut. Le tractament setmanièr s'averèc dels mès regdes, confèssa le divendres ser, le dimenge messa granda, comunion e vrèspas e cada jorn tot un fum de pregàrias. Levat fèr pèrdre temps, tot aquel rambalh t'i fasquèc coma un medecin a un mòrt. Le curat ne concluguèc que le mascle èra clar e que la darrièra solucion seriá qu'aqueste anguèsse cremar un ciri gròs als pès de Nòstra Dama de Lorda.

Pieron, un òme valent e responsable, escotèc le curat e amb sa mobileta partisquèc per Lorda. Dos jorns per i anar, autant per ne tornar, un jorn de pregàrias, 36 oras de maissant temps, le pelegrinatge durèc gaireben una setmana. Urosament le vesin e amic del coble, l'Albèrt de Pègròs, s'encarguèc d'ajudar la Marcelina per las òbras de la bòrda.

Al cap de qualques setmanas, miracle, le ventre de la Marcelina s'uflèc ! Nòu meses après que le penitent tornèsse de Lorda nasquèc l'eiritièr tant esperat. Le rector dins son presic, pretendèc que "fe e peniténcia espandisson le bonur dins las familhas".

Vos podètz pas imaginar, cossí aquel miracle posquèc animar las velhadas al canton e las discutidas jols platanièrs ! Les contaires lausavan a bèl talh, les poders infinits de la fe, de Nòstra Dama de Lorda, de Nòstre Sénher... mas mès d'unes ajustavan, a votz escura, que Nòstre Sénher demorava a Pègròs !