La Font

Alan Vidal

Al bòrd del riu, al pè de la riba

Una font raja, raja… clara e viva.

Dins la nuèit muda, puja son resson,

Chut ! Conta de l'eternitat la cançon.

Qu'un mistèri, òm se demanda cossí fa

Per sens arrèst atal rajar, rajar …

Saberuts dison que seriá freatica

Ela se'n fot plan mal, fa pas politica.

Per temps d'ivèrn, se nèva o se tòrra

Raja, raja… A pas fred, se'n fug defòra.

Sus la grava ont se pausa, lèu se transís,

A la grisa luor de l'ivèrn, son glaç lusís.

Quand lavassa, rai que se banhe, fa fèsta.

Per dançar amb la pluèja es totjorn prèsta,

Mas cambia pas son camin, desèrta l'amont

E raja, raja… per rebalar non sai ont.

A l'estiu òm cretz que se va eissecar.

Que nani ! Raja, raja… sens flaquejar.

Generosa, sap abeurar de sa frescor.

Le que s'acapta pro per li fèr un poton.

Petoneja de sa flambor seculara

Raja, raja… lusenta e totjorn clara.

E qu'un pas perdut la venga trepejar,

Cèrtas se trebola mas torna lèu clarejar.

Siaga fèsta, Nadal, grèva generala,

Raja, raja… sens tracàs, totjorn egala.

E se raconta que tot just se fremisquèc

Le jorn que la granda guèrra esclatèc.

Al diable l'esquèrra, la dreita o le vent,

Raja, raja… cap aval tot le temps.

Ja ne cal valentisa per correr tot dreit,

E se trufar de las mòdas, mèstres o rei.

Per dire francament, m'agradariá sovent

De rajar, rajar… ma vida parelhament,

De vogar coma l'aiga sens me taïnar

De çò que se'n pòt charrar, pensar o blamar.

E de qué dire d'aquelas giroletas

Qu'a la mendra bisa fan capviroletas.

Deurián a la broa del riu s'acuolar,

Escotar e gaitar la font rajar, rajar…