Una bona Galejada

Èran totes aicí, los cinq. Los inseparables. Mimile, Estève, Maurici, Amfós, Modèst.

Cansats per lor setmana de caça, bevián, cantavan, comentavan lors espleits. Pendent una setmana, avián assegutats cèrvias e cèrvis. Ne’n tornavan menar los cadavres ensagnosits dins los còfres de las veituras. Desliurats de lors femnas e de lor anar, profeitavan de lor darrièra serada dins aquela alberga.

Ça que la, dempuèi un momenton, lo raconte de lors espleits recipròcs – una bala dins l’espatla, un tir fabulós, una segonda per acabar la bèstia, un tir remirable – gaireben los interessavan pas pus.

 Agachavan las manòbras de la serviciala, una bruneta seductritz. Los servissiá amb risetas afablas, exageradas. Repetelada, una flòta de pel prèp de l’uèlh, lo desfisava. Capables ? Pas capables ?

 Los cinq òmes s’evaluèron sens amenitat, subte rivals. Tròp vièlh, tròp bandat, tròp lucid, tròp petós… sonque Modèst semblava poder gausar. Èra lo pus jove, lo pus ric, l’unic notable acoquinat amb aquels vilajants talibornasses que subran l’afisèron.

Dos veirats, tres veirats. Lo sopar copiós. Vai s’i. Raques pas. Lo còs desrevelhat per las corregudas dins la selva, pel remembre de l’agonia de las bestias. Es tu que vòl. Basta. La color confortabla de la pèça. Clocidas. La filha s’enardís, tirant gloria d’èsser l’atraccion del grop. Torna mai que cal. Aquels mossurs desiran quicòm mai ? Ulhada cap a Modèst. Trantalha encara. Sa femna, sos enfants. Vai s’i. Risca.
Plega son toalhon coma a l’ostal. Darrièr agach als amics subte venguts serioses. Se lèva ...

Sens vos comendar, madomaisèla, me podètz ensenhar los comuns ? Se fa un dever de li condusir. S’alunhan, ja un coble.

Amfós, Maurici, Estève, Mimile retenon lor alenada. Coard, vergonhós, bandat, cobés. Ba fa ? L’embarca ? Essajan de s’espofinar, fintan lors sietas vuèjas. Ara, cal esperar.

Quina galejada tan bona.