Sovent les que son a trebalhar se demandan cossí e ont, les retirats passan lor temps.  De segur gaitan la television en somelhejant, fan crompas menudas, roncan sul canape, viatjan un pauc pertot, an un òrt etc. etc.…  res de pus ordinari.

Mas l'autre jorn, la gaujosa còla de retirats d'un vilatjòt anguèron a la vila per fèr las botigas.

 

Coma avián pas besonh de res, levat de moneda, crompèron pas res, tuèran le temps coma se ditz. Saboregèron un cafè a l'estanquet del canton de la plaça e quand ne sortisquèron vegèron qu'un jove policièr èra a verbalizar la vèitura mal estacionada sul trepador.

​

E sul còp, ofuscats le van véser e començan de repotegar. "Fa pas que cinc minutas que sèm aquí… e genan pas tròp… e patati e patatà…" Cercan a incitar la benvolença del policièr. Mas aqueste, impertubable, continua coma se les aviá pas vists. Vertat que le policièr aplica çò que li diguèron sos professors a l'escòla dels policièrs : quand un contravenent bisca, li cal pas jamès respondre ; "punir sens ausir" aquí es la devisa dels policièrs.

​

L'implorèron : "Ajatz pietat de paures retirats que lor pension tan magrestina val pas la mitat del quart de la vòstra mesada." Mas le policièr demorèc mud. Alavetz -sabètz cossí sont las femnas- l'una s'embufèc e le tractèc de paure eissaurit e… le policièr ajustèc un verbal jos l'eissuga-glaça.

Aquela pantomina durèc mès d'un brave moment. Puèi le policièr a fòrça se'n anguèc, la patz tornèc e les retirats risián… risián...

​

Èran venguts a la vila amb l'autobus ! Òc, l'autobus a un eurò subvencionat pel Conselh Departamental ! Le temps de fèr la colhonada e sustot de la contar centenats de còps al vilatjòt e endacòm mès, i a de qué ocupar la vida d'un retirat.