Darrèr la crèsta boscosa del sarrat, le solelh espandís son alba roja. Baste que brumas dolentas vengan pas la li esperecar ! La lutz a vencit las tenèbras, le blu a caçat la grisalha e la cima en facia s'esclaira, un polit jorn pòt començar.

 

Mas la fred encara pica, la vida ensucada de nuèit e de gelada espèra la calor celèsta per se desengordir. Le polh normalament tan cridaire, estalviá son ganitèl. L'aire glaçat reten son buf, mèma la fuèlha mòrta del tremol es immobila. Sol le fum de las chiminèas, puja tot dreit e fa bruma abans de se fondre dins las nautors.

​

Le solelh puja cap al cim de sa mièja ronda. La plana, les clòts, traquet traquet daissan l'ombra, le maitin pren son vam. Abans que s'amòrte, le gelibre belugueja de totas las facetas. Al repic de onze oras tot se destòrra, mèma la tèrra negra ne fuma de calor. La fredor se'n fug on pòt, s'amaga dins las longas ombras.

 

Dos colombs e quatre galinas, al solan d'una barralha, aufanan las plumas. Le picaire pausa sa pigassa, la susor l'a arrèstat, se tira la manrega suls faisses qu'a ligats. L'abelha gausa se mostrar al trauquet del buc, sentís l'aire, trantalha un momenton e pren son envòl. L'èdra envasiva, qualques laurièrs e matas de vesc, verdejan coma a còr d'estiu ; son a l'encòp la memòria e l'espèr d'una autra sason.

​

Mas le rei sembla estavanit, lèu entemena sa davalada. Ne cal aprofitar la prangièra esperarà, anem al solelh trastejar. Sietada al recès, la menina tira encara profit de l'onda benfasenta, l'eternèla panacèa dels còsses endolorits. Mas le sèr arriba sens s'anonçar ; anem lèu apasturar.

​

Darrèr la crèsta boscosa del sarrat, l'astre del jorn s'i amaga, en espandint son lançòl roge per s'i estropar. Solelh d'ivérn, le pus presat, preguem que torne deman, que nos venga reviscolar !