Emmanuel Isopet

Bugan es plan calat dins lo sièti de la cabina e contròla los paramètres de navigacion. La nau intergalactica es en bona via. Lo negre picotat de luzes pichonas qu’emplena lo fenetron o confirma. Tot vira dins l’òli dins lo negre de l’univèrs. La Tèrra deu pas mai èsser qu’un céser blau luènh darrièr eles.
Bòrn resquilha lentament dins l’estrech corredor-budèl que mena a la cabina. L’apesentor se l’es acostumada ara. Se ven pausar sul sièti a drecha de Bugan.
-Aquò put dins aquela bóstia ! Çò comenta un còp installat.
Bugan remira totjorn lo vuège relatiu interstellar.
Bòrn agacha a son entorn, los ecrans, la cabina, son copilòt totjorn virat cap al bojal.
-Me demandi perqué an fach aqueste fenestron. I a pas res a veire.
-As tòrt Bòrn. I a tant de causas, es tant bèl, que cresi ben de poder meditar pels vints ans que venon.
-Dins aquesta carreta que put a plastic nòu, susor e escaufit, m’estonariá.
Lo silenci emplena lo vaissèl.
-Siás tu qu’a emplenat lo quasernet de viatge ?
-Sèm pas que dos, Bòrn.
-Es claufit de fautas.
-L’ortografia èra pas dins los critèris que nos an seleccionats demest los 10 miliards d’umans que sèm.
-Ai pas enveja que l’òm pòsca imaginar que soi l’autor d’aquestas linhas.
Bugan s’esquicha dins son sièti, una calor li pren las aurelhas.
-As petat o aquò’s ton alen ?
Flac ! Los girofars liuçan, las serenas fiulan e bronzinan, d’aire jos pression s’engulha pertot. Pressurizacion d’urgéncia, los dos òmes sentisson subte un pes sus las espatlas que los cunhan dins los siètis. Las pòrtas s’alandan. Lo lum blanc e los tecnicians en blosa envasisson lo simulator sorne.
-De qué ?
-Impossible ! Çò crida Bugan. Lo suportarai pas per trenta ans de viatge espacial.
-Quaranta sèt minutas !