Calivari jol Saumièr

Alan Vidal

Fasiá dos ans, al mens, que la Fania patissiá. Mas sabètz cossí van las causas dins les nòstres vilatjòts, les malurs dels unes fan las trufariás dels autres; atal vesins sens pietat disián que la Fania ranquejava del cap.
 
Es gaireben pas de créser, aquela paura femna tanlèu que s’aleitava, ausissiá monde a parlar dejós son lèit. Votzes estranhas e desconegudas, charravan, bramavan e s’invictivavan a longor de nuèit.
 
Es de bon compréner que la paura femna ne durmissiá pas pus e que tanplan li portava grand tòrt. Ne perdiá le bèure e le manjar, s’aflaquissiá, veniá prima e bossuda coma doèla de barrica e de quora en quora dolors li brandissián son paure còs.
 
Coma se fa aici, d’en primièr anguèc vèser l’adobaire de Belcaire, una mena de bruèis que per la paga d’una dotzena d’uòus vos tira a bèl talh, le fuòc, las verugas, le maissant pel… e tot un fum de malautiás ont las potingas d’avuèi son vanas coma sal fina defòra la topina. Certàs las dolors daissèron la pauròta mas cada nuèit, jol saumièr, le calivari s’espandissiá.
 
Puèi consultèc son medecin, que envaït per tant d’extravagàncias, l’envièc a la vila granda consultar un flòc d’especialistas polivalents; tres o quatre… benlèu mès. I fasquèron pauc o pro… mens que res; al contrari son dejós de lèit venguèc una passada de gara e son pòrtamoneda eissut coma clòta a l’estiu.
 
Avuèi la Fania es reviscolada de per de bon! Se la vesiatz, fièra coma un porquet de tres meses e fresca coma una ròsa del maitin espelida. Tot aquò gracias a un grand patron “ Fustas e Cabirons”, le ressegaire de La Malbastida que li resseguèc, per un parelh de polhets, les pecolhs de son lèit.