L'Aujòla

Antonie Moulières

Dins nòstre ostal, la nautor de l’escalièr reglava l’ocupacion. Al segond, los joves: ma maire, mon paire, mon fraire e ieu. Al primièr, los parents de ma maire. Al planpè, ma rièregrand. Aviá per pichòt nom “Joséphine”, mas ieu la sonavi Mame Fine.
 
Fina l’èra pas gaire. Setada dins son cadieral prèp de la fenèstra, semblava un molon de bòlas. La pus nauta, la mai pichona, èra son conhonhon, una bòla de nèu quilhada sus sa testa redonda coronada de pel blanc plan alispat. Redondas tanben èran las lunetas al mièg de sa cara de luna rafida. Passat lo còl, lo montairon virava negre. Dins sa rauba de veusa, las vielhas popas penjorlavan sus la talha que se devinava solament a la cinta del davantal de satineta sorna. Lo ventre, lo tuol, bombuts servissián de basa. Per acabar le retrait, cal parlar de sas cambas cofidas d’edèma que, dins los debasses gris revertavan doas patas d’elefant. Suls pès, l’edèma, contengut per las calçaduras, rebofava entre l’empenha e lo correjon del solièr e sos pès èran doas autres bolas!
 
Passava tota la jornada darrièr sa fenèstra, las mans crosadas dins lo clòt de las cuèissas e molinava l’aire en se virant los poces, maquinalament, inlassablament. Agachava lo mond que passava dins la carrièra e las còcas dins la veirina del pastissièr d’en fàcia. Quand mon fraire tornava de l’escòla, li balhava qualques francs per qu’anèsse crompar dos pastissons plens de crèma que se partejavan.
 
L’estiu, per las seradas, sortissiá una cadièra sul trepador davant l’ostal per prene lo fresc, la vesina arribava lèu amb son sèti e totas doas charravan en patés. Nosautres, los mainatges, davalàvem del segond per escapar a la calor de demorava dins l’apartament; jogàvem al pè de las femnas, en escotant çó que se disiá. Es atal qu’aprenguèri l’occitan, ma lenga grand-mairala!