Arièja, país de bòsques e de fèr

Pascala Respaud

Ja me’n brembi...
Le dimenge, ma grand mair demorava darrèr la farnèsta a ueitar les parpalhòls blanquis de la nèu que casián, e que cantava: “et les jardins sont blancs”...
E jo, me pensava: “Blanquis de nèu, o de flors?” e li demandava totjorn:

“Bona-maman, canta-me, conta-me una istoèra..”

E era ça responiá:
“Mès perque vòs que te conte dins aquesta lenga qu’es pas bona se qu’annà las bestias?”

Jo, qu’èra pro fièra de comprener la lenga de las bèstias!
Alavetz me disiá....ja me’n brembi....l’istoèra qu’explica perque dins le país d’Arièja i a tant d’aibres e de fèr!

Aquò se passèc...dins le temps vielh, quand les aibres comencèren de créisher.
I aviá plan segur les pins e les avets, mès tanben le casse, le fach, le castanhèr, le pibol, l’agreu, le freishe....
E totis s’esparrincavan, qu’èran fièris e qu’estiravan las sèvas brancas.
Qu’avián la pretencion d’envasir le mond entièr!
Talament que la tèrra non sabiá pas pus quin anava fèr annà les portar totis.
Alavetz, per aver un chic mès de fòrça, se botèc a produisir...fèr. E òc!
Tanlèu, les aibres volguèren signar un pacte d’amistat ambe le fèr.
Mès le fèr responèc de la sèva votz tota freda:
“Aibres, mèvis frairs, la sola promessa que vos pòdi fèr, qu’es aquò: tant que me serviretz pas de margues,jo, vos coparè pas!”

E bona-maman assegurava:

“I pòdes anar, jamès trobaràs un aibre pro coratjós annà refusar de servir de margue a una pigassa!”

E dempei aqueste temps, le fèr copa les aibres, e les aibres tornan creisher. E le fèr copa les aibres....

I a temps que nèva e temps que desnèva, jo que passi pel prat, e  mon conte es acabat.